با جیغ زدن های کودکم چه کنم؟

مهم نیست چه اتفاقی می‌افتد. هر مخالفت یا مقاومت کوچکی در برابر خواسته‌هایش می‌تواند اشک‌هایش را سرازیر کند و فرشته کوچک شما را به دیوی که جز جیغ زدن کاری ندارد، تبدیل کند. شاید تصور کنید مهربانی بیشتر می‌تواند به جیغ‌های او پایان دهد یا اینکه قهر و دعوا کردن‌های‌تان می‌تواند فرزند نق‌نقوی شما را آرام کند اما صبر کنید؛ رفتن از هر دوی این راه‌ها می‌تواند مشکل رفتاری کودک شما را به کلاف بی‌سر و تهی تبدیل کند که بازکردنش کار هر کسی نیست.

رفتار جیغ زدن را پیش بینی کنید.

بسیاری از والدین از جیغ زدن های کودک عصبی می شوند و او را کتک می زنند تا دیگر جیغ نزند اما تنبیه بدنی کودک هیچ کمکی به ما نمی کند و کار درستی نیست. کتک زدن تنها باعث شدت یافتن این رفتار می شود. اگر والدینی بیش از حد حساس هستند و نسبت به جیغ زدن کودک نمی توانند بی تفاوت باشند، بهتراست رفتار او را پیش بینی کنند. اگر قرار است با جیغ زدن کودک خواسته اش را اجابت کنند قبل از جیغ این کار را انجام دهند. برای شناخت بیشتر، رفتارکودک را طی ۱۰ روز پیگیری و ثبت کنید این کار باعث میشود مطالب زیادی از رفتارکودک و واکنش اطرافیان کشف کنید که به درک عمیق تر این وضعیت کمک بسیاری میکند.

از او نظرخواهی کنید

یکی از روش‌هایی که می‌توان با آن کودک را متقاعد کرد، مشارکت او در فعالیت‌هایی است که برای سن او مجاز است، مثلاً می‌توان از کودک درباره وعده اصلی غذا یا میان‌وعده اظهارنظر خواست و اگر غذایی را که خود او انتخاب کرده است باب میلش نیست، باید به او بگوییم که این انتخاب خود او بوده است و گزینه دیگری وجود ندارد. این رفتار والدین موجب می‌شود تا کودک بداند که باید نسبت به انتخاب و تصمیم‌گیری‌اش دقت کند و مسئولیت رفتارهای خود را بپذیرد.

اگر کودکتان یک بام و دو هوا شده!

یکی از معضلات امروز جامعه ما این است که کودک به مادر و پدربزرگ سپرده می شود و نمی تواند بین شرایط تفاوت قائل شود و به همین دلیل لوس تربیت می شود. بهتر است شرایط و قوانین تربیتی را برای کودک یکنواخت کنیم اما در صورتی که امکان این کار فراهم نیست، بهتر است به کودک اعلام کنیم اینجا خانه مادربزرگ است و قانون را مادربزرگ تعیین می کند پس هر چه او بگوید اما در خانه ما مادربزرگ نیست و هرچه ما بگوییم قانون است. نباید اجازه داد تضاد بین دو خانه مساله ساز شود. بهترین کار این است که کودک را بیشتر به مهد بسپاریم یا خودمان او را بزرگ کنیم.

شاید حسادت می کند

ممکن است کودک شما وقتی با شما با تلفن صحبت می کند، شروع به جیغ زدن کند، چون احساس می کند دیگر به او توجهی ندارید.

شما داد نزنید!

کنار کودک ایستاده و به صورت وی مستقیماً نگاه کنید. به صدایی آرام و کنترل شده به او بگویید که فریاد زدن خود را قطع کند. به او بگویید که حاضرید در مورد علت ناراحتیش با وی صحبت کنید، ولی تنها در صورتی که وی از فریاد زدن دست بکشد این کار را خواهید کرد. اگر کودک شما سن پایینی داشته و صحبت با آن ها فایده ای ندارد، انگشت خود را جلوی دهانتان گرفته و به او نشان دهید که می خواهید ساکت باشد. هیچ گاه سر کودکی که داد میزند، داد نزنید.

برخی والدین تصور می‌کنند دعواکردن کودک یا دادزدن با صدای بلند‌تر بر سر او باعث می‌شود دیگر جیغ نزند.

نه، دعوا کردن یا پرخاشگری هنگامی که کودک رفتار پرخاشگرانه نشان می‌دهد، رفتار پرخاشگرانه او را تشدید می‌کند. روش‌های تنبیهی دیگر مانند محروم کردن کودک معمولا در سنین بالاتر استفاده می‌شود، بنابراین برای ادب‌کردن یا ساکت‌کردن کودکی که جیغ می‌زند، پرخاشگری یا دادزدن راه‌حل مناسبی نیست.

مراقب واکنش های خود باشید

کودکان از نوع برخورد اطرافیان، واکنش بعدی را انجام می دهند؛ بنابراین شایسته است گاه در مقابل برخی از رفتارها و واکنش های او بی تفاوت باشید تا آن رفتار در وی خاموش گردد؛ زیرا چه بسا توجّه شما خود به خود باعث تقویت رفتار در کودک گردد؛ به عنوان مثال وقتی کودک می بیند شما در برابر جیغ زدن او برآشفته شدید تازه یاد می گیرد که برای آشفته شدن شما باید چه کند.

او فقط معترض است

اگر بد رفتاری‌ کودک نشانه اعتراض وی است؛ به او و اعتراضش گوش دهید؛ زیرا گاه بد رفتاری‌ در بچه ها نشانه اعتراض آنهاست. این نوعی رفتار تلافی جویانه است که برخی از کودکان در پیش می گیرند؛ زیرا احساس می کنند فقط با اینگونه رفتارها است که می توانند نارضایتی خود را نشان دهند