کنار نام تو، دل، زائر خداست حسین!

چه حال ناب عجیبی به جان دهد نامت !

طلسم اسم قشنگت چه جانفزاست حسین !

نگاه پنجره ی دل به کربلای شماست

چه کربلا! به خدا! این چه کربلاست! حسین !

ببخش اگر که کنارت نمی نشیند دل

که بی قراریِ مستانه اش رهاست حسین!

نمی شیند و «جان بی قرار» می گردد

دلی که بیدلِ آن عطرِ دلگشاست حسین!

مرا برای خودت باوفا ! جدا بنما

اگر مرا بکُشی هم دگر رواست حسین!

دلِ پیاده، شده زائرِ نگاهِ شما

فدای چشم تو بنواز. آشناست حسین!

محمد علی رضاپور