علائم و درمان اختلال دیس تایمی یا افسرده خویی
اختلال افسردگی مزمن یا افسردگی خفیف می‌تواند خلق و خو، رفتار و همچنین عملکرد فیزیکی از جمله اشتها و خواب فرد را تحت تاثیر خود قرار دهد. افراد مبتلا به اختلال دیس تایمی در اغلب موارد علاقه خود را به فعالیت‌هایی که از آن لذت می‌بردند، از دست داده و در انجام کارهای روزانه دچار مشکل می‌شوند. این علائم در تمام انواع افسردگی دیده می‌شود اما در اختلال دیس تایمی، علائم شدت کمتری داشته و بلند مدت هستند.
علائم اختلال دیس تایمی
علائم اختلال دیس تایمی شبیه به افسردگی است، با این حال، تفاوت کلیدی این است که دیس تایمی مزمن بوده و علائم طی مدت حداقل دو سال رخ می‌دهند. در زیر به معرفی این علائم خواهیم پرداخت:
- احساس ناراحتی و ناامیدی
- اخلال در خواب
- کم انرژی بودن
- تغییر در اشتها
- بروز مشکل در تمرکز کردن
- ناسازگاری
- کمبود علاقه به فعالیتهای روزانه
- کاهش باروری
- اعتماد به نفس پایین
- نگرش منفی
- اجتناب از فعالیتهای اجتماعی
علائم ممکن است تا سال‌ها ادامه داشته باشند و مشکلاتی در دوران تحصیل، کار و روابط شخصی فرد ایجاد کنند، با این حال ترکیبی از داروها و گفتار درمانی می‌توانند در درمان دیس تایمی موثر باشند. به گزارش مجله پزشکی آسان طب علائم اختلال دیس تایمی اغلب در دوران کودکی یا نوجوانی ظاهر شده و کودکان و نوجوانان مبتلا به این وضعیت ممکن است در طول یک دوره طولانی از زندگی خود دچار زودرنجی، بدخلقی و بدبینی شوند. آن‌ها همچنین ممکن است دچار مشکلات رفتاری، داشتن عملکرد ضعیف در مدرسه و مشکل برقراری تعامل با دیگر کودکان نیز شوند. علائم این وضعیت ممکن است چندین سال طول بکشد و شدت آن در طول زمان تغییر کند.
دلایل ایجاد اختلال افسرده خویی
دلایل ایجاد این وضعیت به طور دقیق مشخص نیست، اما برخی از عوامل ممکن است به پیشرفت بیماری کمک کنند که در زیر به آن‌ها اشاره خواهیم کرد:
- عدم تعادل شیمیایی در مغز
- داشتن سابقه خانوادگی این بیماری
- داشتن سابقه دیگر شرایط روحی روانی مانند اضطراب یا اختلال دو قطبی
- برخی از شرایط استرس‌زا و دردناک در زندگی مانند از دست دادن یکی از عزیزان یا مشکلات مالی
- بیماری مزمن فیزیکی مانند بیماری قلبی یا دیابت
- آسیب مغزی فیزیکی مانند ضربه مغزی
برای تشخیص دقیق این وضعیت، پزشک ابتدا یک معاینه فیزیکی انجام خواهد داد، سپس آزمایش خون یا سایر آزمایش‌های احتمالی را انجام می‌دهد تا مانع از بروز بیماری‌های دیگری شود که علائم فرد را تشدید می‌نمایند. در صورتی که هیچ تحلیل فیزیکی برای علائم بیمار وجود نداشته باشد، پزشک ممکن است وضعیت سلامت روانی فرد را مورد بررسی قرار دهد. پزشک سوالات خاصی را جهت ارزیابی وضعیت کنونی ذهنی و احساسی از فرد خواهد پرسید و مهم است که فرد در مورد بروز علائم خود با پزشک صادق باشد. پاسخ شما به سوالات پزشک به وی کمک می‌کند تا تشخیص دهد که شما به اختلال دیس تایمی مبتلا هستید یا به نوع دیگری از بیماری روانی مبتلا شده‌اید. بسیاری از پزشکان از علائم ذکر شده در راهنمای تشخیص و آماری اختلالات روانی برای تشخیص این وضعیت استفاده می‌کنند که ما در زیر به آن‌ها اشاره خواهیم کرد:
- داشتن حالت افسردگی تقریبا روزانه
- اشتهای کم یا پرخوری
- اختلال در خواب
- خستگی و کم انرژی بودن
- اعتماد به نفس پایین
- ضعف در تمرکز
- اختلال در تصمیم گیری
- احساس ناامیدی
بزرگسالانی که به اختلال دیس تایمی تشخیص داده می‌شوند، تقریبا هر روز به مدت دو یا چند سال، افسردگی را تجربه خواهند کرد. کودکان یا نوجوانانی که با این اختلال تشخیص داده می‌شوند نیز، به مدت حداقل یک سال و تقریبا هر روز احساس خستگی یا افسردگی را تجربه می‌کنند. اگر پزشک اختلال افسردگی مزمن را تشخیص دهد، به احتمال زیاد شما را به یک متخصص بهداشت روان برای ارزیابی و درمان بیشتر ارجاع می‌دهد.
درمان اختلال دیس تایمی
درمان این وضعیت شامل دارو و گفتار درمانی است. اعتقاد بر این است که اگر دارو به تنهایی استفاده شود، موثرتر از گفتار درمانی خواهد بود، با این حال ترکیبی از دارو و گفتار درمانی اغلب بهترین روش برای درمان اختلال دیس تایمی به شمار می‌رود. اختلال افسردگی مزمن را می‌توان با انواع مختلف داروهای ضد افسردگی درمان کرد. در زیر به معرفی این داروها خواهیم پرداخت:
- مهار کننده‌های جلوگیری کننده سروتونین انتخابی مانند فلوکستین و سرترالین
- داروهای ضدافسردگی سه حلقه ای مانند آمی تریپتیلین و آموکساپین
- مهارکننده‌های بازجذب سروتونین و نوراپی نفرین
- هدایت کردن افکار و احساسات خود در یک راه سالم
- مقابله با احساسات
- برطرف کردن بحران زندگی
- شناسایی اندیشه‌ها، رفتارها و احساساتی که موجب تشدید علائم می‌شوند
- جایگزین کردن باورهای منفی با مثبت
- به دست آوردن احساس رضایت و کنترل در زندگی
- تعیین اهداف واقع بینانه برای خود
تغییر در برخی از شیوه‌های زندگی نیز می‌تواند تا حدودی به درمان این اختلال کمک کند. در زیر به معرفی این روش‌ها می‌پردازیم:
- انجام تمرینات ورزشی حداقل سه بار در هفته
- خوردن رژیم غذایی که عمدتا از غذاهای طبیعی مانند میوه‌ها و سبزیجات تشکیل شده است
- اجتناب از مواد مخدر و الکل
- مصرف برخی از مکمل‌ها از جمله روغن ماهی
- تمرین یوگا
