ویدئو : باز کردن گرفتگی رگها بسیار تماشایی

در سال ۱۹۷۷ برای اولین بار، یک پزشک سوئیسی به نام  Gruntzig، با هدایت بالونی به داخل رگ کرونر یک بیمار قلبی و باد کردن آن بالون، موفق به رفع تنگی آن رگ شد.

در اوایل  تنها از بالون جهت باز کردن عروق کرونر استفاده می ‌شد، اما مشکلاتی مانند  پارگی لایه داخلی رگ و یا بازگشت فوری تنگی (Recoil)  یا انسداد تدریجی مجدد آن با گذشت زمان  بروز می کرد که گاهی اوقات فاجعه آفرین بود.

این دلیلی بود تا محققان به فکر تولید  و کارگذاری استنت (Stent) یا همان  فنر در اصطلاح عامیانه  در داخل عروق کرونر  جهت تداوم باز نگهداشتن آن افتادند.

استنت یا  فنر  تورینه بافته شده و  جمع شده  کوچکی از آلیاژهای مختلف فلزی  است که بدوره بالن  خالی بافته شده ودر طی آنژیوگرافی  درمانی  (بنام  آنژیوپلاستی)، آن را از طریق شریان کشاله ران یا دست ، وارد رگ کرونری می کنند و توسط بالونی که داخل آن است  آن را باز می نمایند تا هم اندازه دیواره درونی رگ شود.

  بالون برای باز کردن رگ کرونری قلب و نیز استنت روی آن  زده می شود و استنت برای باز نگه داشتن  شریان های کرونر قلبی یا  سایر عروق بدن مثل عروق کاروتید مغزی ، عروق کلیوی و… که تنگ یا بسته شده اند، استفاده می شود.

تعبیه استنت بعد بالن زدن موجب  کاهش واضح و قابل توجه عوارض روش استفاده از بالون تنها  مثل بازگشت فوری تنگی  یا انسداد مجدد و تدریجی آن با گذشت زمان بود. اما عوارض خاص خود را هم دارد مثلا  پس از کارگذاری استنت فلزی  در برخی از بیماران در روزهای اول (معمولا طی ماه اول)، لخته خون در داخل استنت ایجاد می‌شود که بیمار بایستی مجددا تحت  آنژیوپلاستی قرار گیرد  و گاهی حتی بدلیل ماهیت انسداد ناگهانی و کامل سکته وسیع قلبی و  مرگ بیمار رخ می دهد.. لذا مصرف داروهای ضد تجمع پلاکتی و بروز لخته خون مانند آسپیرین به همراه  کلوپیدوگرل ( با نام تجاری پلاویکس، اوسفیکس و…) افتادند.  با تجویز داروهای فوق، میزان بروز لخته خون بسیار کاهش یافت و لذا میزان موفقیت آنژیوپلاستی افزایش قابل توجهی پیدا کرد.

با ما همراه باشید