علائم بیش فعالی کودکان
این ترس در تعداد زیادی از پدر و مادرها نهادینه شده هست که اختلال کم توجهی – بیش فعالی یعنی کشیدن خط قرمز دور کارایی تحصیلی و دورنمای حرفه اي فرزندشان. اگرچه هنوز درمانی برای این اختلال کم توجهی – بیش فعالی کشف نشده هست اما میتوان برخورد و کنترلی موفقیت آمیز بر آن داشت؛ بازرسی هایي که به کمک والدین می‌آیند.
تعریف اختلال
در قسمت جلویی مغز، قشری به نام اوربیتوفرانتال کورتکس وجود دارد که بازرسی نفس در این قسمت از مغز ساکن هست. رشد و پیشرفت این ناحیه در کودکان دچار اختلال کم توجهی – بیش فعالی به سرعت کودکان دیگر نیست یا در موارد حادتر این ناحیه اصلا پیشرفتی ندارد. این موضوع فرضیه نیست. اگر اسکن هاي PET «نوعی از اسکن مغز» کودکان مبتلا به اختلال کم توجهی – بیش فعالی را با کودکی که به این اختلال دچار نیست مقایسه کنید، متابولیسم کاهش یافته در اوربیتوفرانتال کورتس حتی برای فردی عامی و معمولی نیز مشهود هست.
کودکان مبتلا به اختلال کم توجهی – بیش فعالی برای تمرکز کردن با مشکل روبرو میباشند. آن ها دامنه دقت به شدت کوتاهی دارند؛ اگر موضوعی مستقیما سرگرم کننده یا جذاب نباشد، انها علاقه خود را به آن از دست میدهند و همین باعث میشود در بازی Xbox مفید عمل کنند اما در انجام تکالیف شان بسیار بد باشند و در مسافرت هاي جاده اي بدخلق شوند و عدم بازرسی تکانه در آن ها به این معنی هست که مانند بچه هاي بازیگوش رفتار کنند. مواقعی که کودک معمولی موضوعی را مورد دقت قرار میدهد و بعد تصمیم به عدم انجام آن میگیرند، کودک مبتلا به اختلال کم توجهی – بیش فعالی بدون تعلل عمل میکند.
همینطور شرایط آن ها باعث میشود از اشتباهات شان درس نگیرند؛ اصلا مهم نیست چند بار به انها بگویید کاری را انجام ندهند، اگر انگیزه انجام کاری را داشته باشند دیگر قادر به مقاومت کردن نیستند. این موضوع به صورت قابل توجهی آن ها را مستعد به روی دادن سانحه میکند. صحبت ما درمورد کودکانی نیست که خودشان به راحتی رفتار مناسبی دارند؛ کودکان دچار اختلال کم توجهی – بیش فعالی حتی اگر بخواهند هم نمی‌توانند رفتار مناسبی داشته باشند.
دلایل ریشه ای
نمی‌توانیم با قطعیت کامل علت بروز اختلال کم توجهی – بیش فعالی را اعلام کنیم اما می‌دانیم مادرانی که حین دوره بارداری سیگار می‌کشند یا ماهی می‌خورند، از لحاظ آماری احتمال اینکه فرزند انها مبتلا به این اختلال شود اکثر هست. این شرایط در کودکانی که در زایمان زودرس به جهان آمده اند، نیز اکثر هست.
شواهد بسیاری به توضیحات ژنتیکی اشاره دارند. ژن واحدی از اختلال کم توجهی – بیش فعالی وجود ندارد بلکه ترکیب ژن هایي که اگر در محیط مناسب قرار بگیرند اختلال کم توجهی – بیش فعالی را ساخت میکنند. به عبارت ساده، شبیه به شرایط ارثی هست.
تخمین زده میشود حدود شش درصد جمعیت حال حاضر بزرگسال دچار اختلال کم توجهی – بیش فعالی میباشند. اگر یکی از والدین دچار این اختلال باشد، یا با آن بزرگ شده باشند، احتمال بروز این اختلال در کودک انها به 30 درصد می‌رسد. اگر هر دوی والدین مبتلا به این مریضی باشند، احتمال بروز آن در کودک به 80 درصد می‌رسد، این آمار و ارقام، آماری قابل دقت میباشند. اگر این مریضی در یکی از دوقلوها تشخیص داده شود، 75 درصد امکان دارد که جفت دیگر از این مریضی رنج ببرد.
درمان اختلال
هنوز درمانی برای اختلال کم توجهی – بیش فعالی کشف نشده اما راه هایي برای نظارت آن وجود دارد. رویکردی جامع برترین آن هست؛ استراتژی هاي درست پرورش فرزند و رژیم خوراکی مناسب نقش هاي مهمی ایفا میکنند.
شواهدی وجود دارد مبنی بر اینکه کودکانی که غذای سالم می‌خورند «و نه غذا هاي فرآوری شده و دارای مواد افزودنی کمتر می‌خورند» در مدرسه راحت تر تمرکز میکنند. این موضوع در مورد کودکان دچار اختلال کم توجهی – بیش فعالی نیز درست هست. رویکرد ما نظارت علائم با دارو هست که در تعداد زیادی از موارد زندگی کودکان مبتلا به این اختلال – و به طور گسترده تر زندگی خانواده هاي این کودکان – را به آن ها باز می گرداند.
بعضی از والدین درمورد مداوای کودک شان حرفی به زبان نمی آورند و این رفتار درک شدنی هست مخصوصا با دقت به اینکه کلمه «ریتالین» به یک ناسزا بدل شده هست، اما تنها انتخاب موجود ریتالین نیست و متخصص سلامتی میتواند مشاور شما در برترین دوران درمان کودک تان باشد. دکتر میشل کینگ، روانپزشک و متخصص درمانی کودکان در پولوکوین میگوید: «دیگر ریتالین واحد درمانی طلایی اختلال کم توجهی – بیش فعالی نیست. این دارو میتواند موثر باشد اما امروزه آلبوم داروهای بهتری از اولین باری که ریتالین معرفی شد، در دسترس هست، هرگز دو کودک یکسان نیستند، بنابراین تعیین اینکه کدام داروی درمانی برای کودکی خاص مناسب هست باید بر پایه مورد خاص صورت بگیرد.»
اختلال کم توجهی – بیش فعالی یکی پر مطالعه ترین حوزه هاي سلامت کودک هست
اختلال کم توجهی – بیش فعالی این قدر شایع هست؟
جواب کوتاه به این پرسش احتمالا خیر هست؛ تخمین زده میشود هشت درصد کودکان دچار این اختلال میباشند. علت اینکه چرا تشخیص این مریضی بیش از حد شده به تشخیص هاي پزشکانی مربوط میشود که تجربه بخصوصی در این مریضی نداشته اند. اما توضیح دیگر زیر سایه اخلاقیات بحث برانگیز قرار می‌گیرد.
اکتبر 2012 روزنامه نیویورک تایمز مطلب اي منتشر کرد که دقت ها را به پدیده رو به رشد پزشکانی که اختلال کم توجهی – بیش فعالی را به منظور تجویز مصرف داروی خودسرانه – به خصوص برای کارایی بهتر در مدرسه – تشخیص می دادند، جلب کرد.
همان داروهایی که امکان عملکرد را به کودک دچار این اختلال می داد، به کودکانی که دچار اختلال کم توجهی – بیش فعالی نیستند، کارایی بی نظیر اي در تحصیل داد. این داروها برای این کودکان تمرکزی کامل تر و توانایی تمرکز طولانی مدت می داد. این داروها موقتا ضریب هوشی را بالا میبرد. به عبارت دیگر، این داروها کودک شما را باهوش تر میکند.
طبیعتا تجویز دارو برای تقویت سطح تحصیلی، غیر اخلاقی و غیر قانونی هست «جدا از خطری که برای سلامت کودک دارد» و معادل تحصیلی آن دوپینگ در ورزش هست، اما بعضی پدر و مادرها صرف نظر از بهایی که برای این کارایی خواهند پرداخت خود را ملزم میدانند کارایی بهتر را به کودک خود بدهند و اگر دکتری پیدا کنند که به راحتی تن به تجویز دارو دهد، به آسانی میتوان دید چطور رفتار این دکتر شیوع آشکار این اختلال را افزایش میدهد.
شناخت اختلال
اگر معلم این کودکان از انها شکایت داشته باشند، پیشنهاد میشود پدر و مادرها ابتدا گوش ها و چشم هاي کودک خود را امتحان کنند. اگر کودک به حرف شما گوش نمی داد، به این معنی هست که شنوایی این کودک مشکل دارد. اگر کودکی در مدرسه دچار کشمکش شده هست، شاید در واقع شکل بینایی دارد.
بعنوان یک پیشنهاد به پدر و مادرهای نگران باید بگوییم که تشخیص این مریضی بیش از چهار سالگی کودک ممکن نیست. سروکار داشتن با کودکان نوپا سخت هست. بیش از چهارسالگی، مغز هنوز در حال شکل گیری هست و آن چه به نظر کودک بیش فعال می‌آید به راحتی با انرژی معمول در کودکی توضیح داده میشود. در واقع پیش از چهارسالگی نباید در مورد کودک تان قضاوت داشته باشید و کمی صبور باشید.
سوءتعبیرها
شما پدر و مادر بدی هستید:
حرف هاي نامناسبی از دهان کودک تان خارج میشود، واضح هست که مرز و محدوده ها را برای او مشخص نکرده اید. این کودکان حقیقتا کنترلی بر رفتارشان ندارند. انها احتیاج به تمرکز دارند مگر اینکه نتوانند، حتی اگر انها بفهمند چرا باید تمرکز کنند مغز آن ها اجازه نمی‌دهد.
وقتی بزرگ می شوند، معتاد می شوند:
از آنجایی که اکثر درمان هاي اختلال شامل نوعی محرک ها میشود، سرنوشت کودک شما با اعتیاد گره خورده هست؛ این حرف اشتباه هست اما شواهد نشان میدهد مبتلایان به این اختلال که دارو مصرف میکنند، خیلی احتمال سوء مصرف مواد مخدر در انها وجود ندارد.
در بزرگسالی بیماری خوب می شود:
با درمان این مریضی، نشانه هاي اختلال در بزرگسالی کاهش می یابد اما حدود 60 درصد مبتلایان با این اختلال در بزرگسالی دست و پنجه نرم خواهند کرد؛ با علایم رانندگی پرخطر، بدهی هاي سنگین و دشواری در حفظ یک حرفه، ثابت کرد.
